Een nieuwe poging

In dit jaar trekken wij opnieuw naar Armação de Pera om camping Canelas onveilig te maken. Omdat de Kipcaravan eigenlijk iets te klein was hebben wij deze verkocht en een Rapido T32 aangeschaft. Eveneens mooi passend achter de bus, ik wil geen grote sleurhut, voorzien van een toilet wat i.v.m Gerda erg makkelijk is voor onderweg. Bovendien is er meer ruimte doordat de voortent aanmerkelijk groter is. Daarnaast hoef je niet elke avond je bed te installeren omdat de Rapido twee banken heeft waarop je apart kunt slapen. Ook dat is wel handig want Gerda slaapt wel eens overdag en dan kan ik eventueel toch in de caravan zitten. Ook  gaat zij vaak vroeg slapen `s avonds en ook dan kan ik rustig zitten zonder haar te storen.
De caravan is wel zwaarder maar goed te manoeuvreren. Ook de voortent kun je er vrij makkelijk zelf aan- en afritsen. kortom we kunnen er weer tegenaan. De start is weer vroeg want eind april gaan we op weg. De route is min of meer gelijk aan de vorige reizen dus landen wij ook weer in Parentis en Borne in Les Landes. De camping is vrijwel verlaten en omdat de beheerder zich niet laat zien schuiven wij een briefje en het geld onder de deur van zijn kantoortje door in de hoop dat het genoeg is. Ook nu wordt de volgende stop op de stadscamping van Guarda en op de derde dag komen wij rond 15.30 uur aan bij de camping. Inmiddels kent men ons wel en we worden ouderwets hartelijk ontvangen. Ook is de Hollandse Kolonie weer aanwezig waaronder de twee Klazen.

Deze vakantie kenmerkt zich door een bezoek van onze kinderen. Sandor komt met de auto en later komt Simone met vriend Oscar een weekje meekamperen. Voor Simone en Oscar zorg ik dat er een huurauto klaar staat als ik hen heb opgehaald van het vliegveld van Faro. Om enige privacy te waarborgen, heb ik een kleine tent met stahoogte meegenomen die ze uiteraard zelf mogen opzetten. Met veel gepuzzel en de hulp (nou ja) van de twee klazen lukt dat in een stief kwartiertje.

 

 

 

 

 

 

Wij bekijken het gedoe met een milde glimlach en Klaas Klomp ligt regelmatig in een deuk. Uiteindelijk lukt het natuurlijk. Zelf staan we weer op dezelfde plek als voorheen met alle ruimte die je maar wilt. Naar het schijnt staat de camping in de Portugese vakantie barstensvol de scheerlijnen in elkaar etc. Het gaat dan om 3500 mensen dus een half uurtje wachten voor een douche is dan heel normaal. Ongelooflijk als je de serene rust nu ziet. ook het zwembad is natuurlijk min of meer leeg en aan ligstoelen geen gebrek.
 














Dit is natuurlijk pure luxe om zoveel ruimte om je heen te hebben. Wij maken daar dan ook gretig en veelvuldig gebruik van. Zoals ik mij had voorgenomen gaan wij niet echt veel op pad want de Algarve kennen wij inmiddels vrij goed. We besteden nog wel ruime aandacht aan de beeldentuin in Almançil die dit jaar weer andere objecten bevat. Ook kijken we nog eens rond in Albufeira en Portimão maar we zien daar alleen maar het beton en de prijzen de pan uitreizen. De bordjes met "Eet friet van Piet" jagen ons als vanzelf de oude kustweggetjes op waar wij op zoek gaan naar de oude plaatsjes. Dat lukt nog steeds goed en hier kun je nog een beetje het oude Portugal ervaren.

Ook omhoog het binnenland zo ongeveer tegen de Spaanse grens aan brengt ons weer op prachtige plekjes die nog niet bedorven zijn door het massatoerisme. Maar of dat nog lang zal duren is natuurlijk de grote vraag. In deze vakantie doen we maar een paar routes door dit deel van Portugal. Als voorbeeld zet ik er twee hieronder. We doen een hele dag over steeds een kleine 300km. Soms eindigen we met de snelste weg en soms beginnen we daarmee, maar we hebben nooit haast. Als je vroeg weg gaat zo rond 9 uur en je hoeft pas om een uur of 8 `s avonds in het restaurant aan te schuiven dan is er alle tijd om rond te kijken.













Vooral de route zo kort mogelijk langs de kust op het gedeelte voorbij Faro is erg leuk om te doen. Bij een restaurant in Santa Luzia voorbij Tavira in het Parque Natural Da Ria Formosa eten we heerlijk verse vis. Daar klinkt ook de toeter van de kleine visafslag waar een enkele boot binnenkomt. Even later zie je iemand met een knaap van een vis aan het stuur van zijn fiets vertrekken richting keuken.
 









                                                                              CACELA VELHA
 








  Dit dorp gaat kopje onder                      Een Oversteek                       Wat als de dam breekt?
Later die dag houdt het pad waarover wij rijden op bij de rivier. Ik waad er te voet doorheen om te zien of we er met de auto door kunnen. dat doen we en het gaat maar net. We rijden door verlaten landschappen waar in de buurt van een dorp nog wat wordt gelandbouwd door ouderen. Een enkele molen steekt zijn armen in de lucht. Genieten van rust en ruimte. Een lekke band noopt tot een stop op de weg. Er rijdt hier toch niemand.






                                                                                 Santa Luzia
Toch komt er een auto in de verte aan en zoals het hoort in verlaten streken wordt er gestopt en gevraagd of we hulp nodig hebben. De man laat het niet bij de vraag maar heeft de krik al omhoog gedraaid. Hij spreekt een woordje Frans. We praten wat over wie we zijn en waar vandaan. Hij neemt afscheid met een hand en een zwaai uit zijn raampje. Op een van de routes rijden we een wat oudere man achterop die naast zijn fiets loopt. hij moet naar Tavira en is daar nog wel 30km. vandaan. Het is een Hollander. Hij heeft geen idee hoe ver hij nog moet en gaat graag in op ons aanbod hem mee te nemen anders wordt het nachtwerk voor hem. Zo is er altijd wel wat te beleven.
In Pera blijkt er een klein vliegveldje te zijn waar je een rondvlucht kunt maken over Albufeira en omgeving. Ik heb nog nooit gevlogen en bedenk dat instappen in een Jumbo veel minder avontuurlijk is, net zoiets als de trein nemen, dan in zo`n nietig plastic kuipje. Het heeft geen deuren en er zit slechts een tweecilinder motortje op de vleugel. het boezemt niet echt vertrouwen in maar tegen de angstige adviezen van Gerda in besluit ik toch het luchtruim in te gaan. Ik parkeer haar op een terrasje aan de boulevard van Armação en ga weer terug.

De piloot, een knaap van een jaar of dertig, spreekt gelukkig Engels. Ik krijg oorkappen met koptelefoon op wat niet onnodig blijkt. Een simpele gordel en daar gaan we over het stoppelveldje. In eens is het gehobbel over en vliegen we. Ik heb nog steeds het gevoel van snelheid want we zijn nog niet hoog. Als ik even vooruit kijk en weer terug opzij schrik ik wel even. Hé jôh, we hangen stil roep ik. Maar dat lijkt maar zo net als het landschap in de verte als je in de trein zit. Ik probeer me te ontspannen en kijk rond. We vliegen evenwijdig aan de kust naar en over Albufeira, keren terug en draaien over de camping. Dan langs de boulevard waar ik wel de luifel zie maar geen Gerda. Als we de landing inzetten vliegt hij met een korte draai naar het veldje. Het lijkt of we helemaal op z`n kant gaan en als ik even opzij kijk zie ik de kluiten naast mij naderen. op tijd zwaaien we terug en het geruststellende gehobbel vangt weer aan. ik ben weer veilig beneden. dat was dus mijn luchtdoop. Spannend en leuk, bij gelegenheid zal ik het zeker weer doen.













                      Camping Canelas                                                         Albufeira



 

 

                                  Boulevard Armação de Pera met Gerda onder de rode luifel

Zo doorkruisen wij de hele Algarve. Wij gaan ook een boottochtje maken waarbij we langs de rotskust gaan varen. Hier en daar kunnen we ook een grot in maar dat blijft beperkt tot erin varen. Onze kapitein is uiteraard een voormalig visser. Een zeer vriendelijke man zeker voor Gerda. Hij doet alle mogelijke moeite om haar droog in de boot te krijgen. Hierbij laat ik de foto`s maar voor zich spreken.











 

 

 

Drie weken hebben we mooi weer gehad en in drie weken hebben we weer aardig wat gezien. Opnieuw moet ik erkennen dat ikzelf niet aan vakantie toekom. De zorg vraagt veel te veel. Dat besef ik pas als we terug zijn wantop reis en in Portugal ben ik gewoon hard bezig en sta niet stil bij mezelf. Het komt er pas uit als ik thuis de boel weer op moet ruimen en ik weer gewoon naar de ploegendienst terugkeer op de raffinaderij. Volgend jaar zal ik proberen om zaken als ontbijt en maaltijden in het restaurant van de camping te regelen om nog minder te hoeven regelen en zorgen.

                                                                                                                         
                                                                                                        
                                                                              terug naar boven