Dag 5:

                             Woensdag 20 mei door de natuur naar Cefalú

Vanmorgen dus een warme douche dankzij de nieuwe “bomba”, maar toch een koude. De sympathieke “tiller” van een kampongbaas bestond het om ruim 50 neuroses te rekenen. Waar het op sloeg, weet ik niet en ik had ook geen zin om in welke taal dan ook met hem in discussie te gaan. Hoewel ik wist getild te worden, gunde ik hem zijn kleine victorie en gaf hem zelfs de 5 neuroses terug als fooi die hij juist aan mij terug wilde geven als “korting” op het bedrag. Een béétje vent had zoiets beslist geweigerd, hij niet! Ach, wij hadden de helft onze ACSI-korting zo in één keer verspeeld maar we zijn er niet armer om geworden.

De rit die ik had uitgezet naar Cefalú was werkelijk schitterend. Gedeeltelijk door het Parco Regionale dell`Etna en dwars door het Parco Regionale Del Nebrodi. Regelmatig werd er gestopt om ons te vergapen aan al die fraaie bloemen. Veel foto`s hebben we gemaakt van die fraaie natuur. Een rit van ongeveer 170 km. die als gepland de hele dag mocht duren en dat gebeurde dus ook.

Bijna hadden we dit allemaal niet kunnen navertellen. Op weg naar Cefalú kwam ons een kleine vrachtwagen tegemoet die ver buiten de streep door de bocht kwam. Hij leek eruit te zeilen. Remmen en tot het uiterste uitwijken was alles wat ik kon doen. Ik zie in een flits dat hij zijn stuur nog een ruk geeft en daardoor zwaaide zijn achterste helemaal naar ons toe. Ik had gelukkig nog wat vaart en daardoor miste zijn achterkant onze auto. Als hij ons zou hebben geraakt, zouden wij over een muurtje zijn gekwakt om ongeveer 2 tot 300 meter lager op de rotsen te landen. Het was blijkbaar onze tijd nog niet.

De camping was even zoeken maar nadat wij 2 x 10 minuten voor het spoor(tje) hadden gestaan (welk record nog zou worden gebroken) landden wij aan op een camping aan zee. In mijn herinnering moest het vóór Cefalú zijn, maar dat bleek een vergissing. Wel mooi gelegen maar het was enigszins een camping met etages zodat je achterburen van bovenaf volop van je activiteiten konden genieten. Teveel Duitsers (Zwitsers) ook en dat was niet goed voor mijn allergische aanleg.

Het eten was weer een ratjetoe van wat er voorhanden was. Aardappel, sla, paprika, ui, knoflook, een rookworst en uiteraard wat gegist druivensap. Toen kwam de nacht waar ik morgen over zal verhalen.
Eerst was er een avondwandeling vanaf en langs de boulevard. Daar kon de auto voor een beleefd tarief worden geparkeerd. Wel één hele Neuro per uur schijnt op Sicilië een soort standaardtarief te zijn bij welke attractie dan  ook. Verderop verhaal ik al hoe wij in Nederland door de “hoereca” worden bestolen en met de gemeentelijke overheden is het al niet anders Een plekkie in het centrum van Rotterdam voor een Neuro of 4? Waar is dat voor nodig? Oplichters? Maffia? Dan heb ik die liever voor een parkeerkaartje of een echte espresso!! De eerste goede espresso moet ik in ons poldermodel nog tegenkomen.

Cefalú wordt in de avond steeds mooier. Slenterende mensen, gevulde terrassen en langzamerhand gaan er steeds meer lampies aan. Smalle, steile straatjes en dan weer het levendige plein voor de duomo. Een kletspraatje met wat Medelanders en even een ijssie happen. Koud wordt het niet. De dag telt al ruim dertig graden en de avond houdt het op een dikke twintig. En vanzelf wordt het tijd voor de tent.

Naast al dit fraais kwamen wij natuurlijk ook door dorpjes en plaatsen die weinig bekend zijn. Vrijwel alle toerisme vindt plaats langs de kusten behoudens bij een monument als Piazza Armerina. Vraag mij niet naar de namen, want die heb ik niet. Wie de onderstaande route volgt, komt het ongetwijfeld allemaal tegen. Eén object had mijn warme belangstelling. Het was een soort aquaduct waarover pijpleidingen liepen. Het had veel weg van iets uit de Romeinse tijd maar hoewel vermoedelijk al erg oud is het dat niet. Ook hier valt het gebruik van brokken lava op naast de rode dunne bakstenen. Een brokkelige ratjetoe maar het blijft wél staan.











































En altijd is er Dame Etna die zwijgend maar attent rokend, statig en ietwat ijzig de boel in de gaten houdt. Bij helder weer en vrij uitzicht schijnt zij vrijwel van overal te zien te zijn. Ik geloof dat wel...................

 

                                                                Dag 6: Naar Cefalú

                                                                          Donderdag 21 mei 

Na een nacht die door de achterburen uit Zwitserland danig werd verstoord, maakten wij ons op om ons bezoek aan Cefalú voort te zetten. De verstoring betrof vermoedelijk de hond o.i.d. want er moest steeds een deur of een klep open en dicht. Of er diende gelopen te worden met het beest. Tijdens onze morgendans van wassen en ontbijt bleef het bij hen stil. Blijkbaar is het goed slapen overdag. Uit fatsoen hebben we zelf niet al te luidruchtig gedaan maar het blijft een ergerlijke hobby al die honden. 

Het resultaat van die hobby leidde dit jaar al tot een zwaar gewonde strandgaste en de dood van een jongetje van 10 jaar die door een roedel verwilderde honden zijn aangevallen. Zelf hebben we ook wel kleine groepjes van 3 of 4 honden gezien, maar ik weet dat het probleem in heel Zuid Europa speelt. Ik heet een hondenhater vanwege mijn gepeperde opvattingen maar een ten dode opgeschreven, schurftig hoopje zieligheid is niet leuk om te zien. Ik vraag mij dan af of ik die hondenhater ben of degene die dit beest de straat op heeft getrapt. 

Cefalú blijkt erg veranderd en veel toeristischer dan ik mij herinnerde. Maar dat kan ook komen doordat ik er nu een maand later ben dan de eerste keer. Dartelen door de straatjes, koffie voor de Dom, iets eten aan de haven en een bezoek aan de Dom en de Kloosterhof was de gang die wij maakten. Dat alles door een behoorlijk grote massa toeristen. De bekende wasplaats wordt continu bestormd door hele busladingen. Gelukkig is de druivenrank nog aanwezig en staat deze keer in het groene blad met prille trosjes. 

Al rond twaalf uur was het welletjes en togen wij op pad naar Palermo. Het werd wederom een wat hectische rit en het was ook niet de mooiste. Je rijdt door de voorstadjes van een grote stad en alles komt en gaat via de SS113. Ik bleek een verkeerde plek voor de camping te hebben gelokaliseerd op de Garmin. Zoekendeweg kwamen wij uiteindelijk toch terecht. Isola delle Femine. Een aardige kampong en wederom een ACSI-camping. Goed voor de knip. Vandaag heb ik mij verstout om nasi te maken. Nasi bij een graad of 35 is best lekker :-) de enige misser was de pindasaus, die had ik niet in de bagage. Ook de sambal was er niet maar naast een preitje is hier altijd wel iets als cayennepeper te koop. Zonodig gewoon blussen met een rood wijntje i.p.v. bier werkt ook goed. 

Het moet weer eens worden gezegd. De tegenstellingen zijn enorm. In de natuur is het soms fantastisch mooi. Jammer dat je de geuren niet kunt meenemen maar vooral gisteren leek het wel een parfumwinkel maar dan niet uit de winkel. Puur natuur, daar kan geen flesje aan tippen. Verderop wordt er dan weer een geweldige puinzooi van gemaakt met uitpuilende containers en er rond omheen slingerende vuilniszakken. Intussen begrepen wij dat er weer eens ellende was met het ophalen van vuil. Stakingen, onvrede over inkomen en materiaal en mogelijk net als in Napels de invloed van de Maffia? 

Ook de bebouwing kent die tegenstelling. Van schitterend tot tomeloze armoedigheid. Het is steeds weer wennen. In of bij een stad doet het verkeer daar nog een schepje bovenop zodat je je in de hel van Dante waant. Daarin echter nauwelijks een toeter, het is een stil maar verbeten gevecht om elke centimeter asfalt. Het recht van de sterkste geldt hier, net als in die hel. Het is soms mooi van lelijkheid. Wat een geweldig eiland is dit toch. Je moet er geweest zijn om ook maar een béétje te kunnen begrijpen wat ik bedoel. 

Gezien de warmte, 34 graden wat het morgen ook zal zijn, slaan we Palermo maar over. De grote stad met weinig wind, met zoveel te belopen zaken lijkt mij geen fijn uitje. We stappen door naar de volgende geplande dag van een bezoek aan Monreale met de tocht naar San Vito Lo Capo.
 









De dag eindigt alweer met een koude douche want mijn muntenautomaatje laat het afweten. Nou vind ik koud douchen niet erg als ik daar zelf voor wil kiezen. Betalen voor warm water en het niet krijgen daar word ik nou kriegel van. Toch maar even gaan O-H-en dan. En ja hoor, ik word uiteraard niet geloofd. Mijnheer moet achter de tv vandaan en zijn verontwaardiging uitsputterend, loopt hij met mij mee naar de douche. Daar is het sputteren snel over want ik loop niet uit mijn nek te kletsen natuurlijk. Muntje terug en morgen verder.

Buona notte.



                                                                                                                
                                                                              terug naar boven