TOLEDO, Terug naar Vila en naar Huis      



Toledo is een prachtige oude stad die ten zuiden van Madrid in een mooie bocht van de Taag ligt. Een stad van veel monumenten kunst en cultuur uit alle tijden. Vooral ook een stad van zwaardenmakers en het zogeheten Damasquinado. Het met bladgoud inleggen van metalen voorwerpen. Schitterend werk, erg duur maar wij hebben toch een klein schoteltje gekocht. Je vindt zo hier en daar werkplaatsjes waar dit handwerk wordt gemaakt en even kijken mag gerust.

We hoefden geen haast te maken want het is "maar" plm. 375km naar Toledo. We komen laat in de middag aan bij hotel Mayoral. Het is erg rustig en er is gelukkig ook een lift. In de bar eten we wat tapa`s en nemen een glaasje wijn. We maken een klein rondje met de auto door Toledo. Het is rond zes uur nog vrij druk en het verkeer wurmt zich door de smalle straatjes van de oude stad. Als een leverancier stopt om wat spullen af te leveren, heeft niemand daar moeite mee. Geen getoeter of gedoe, maar gewoon wachten tot men klaar is.

Tegen acht uur zijn wij terug en genieten van een lekkere maaltijd. Daarna toch nog even kort een rondje in de buurt. Het Alcazar is prachtig verlicht en zal vanuit de verte een mooi gezicht zijn als je in het donker op de stad aan komt rijden. Helaas zijn wij van deze stad alle foto`s kwijt omdat er twee rolletjes zoek zijn geraakt. We zullen ons dus even moeten bedienen van wat scans van kaarten die wij hebben gekocht. Dat maakt niet zoveel uit want uiteindelijk schiet iedereen een beetje dezelfde plaatjes. Zo ook van de Santo Tome waar een beroemd schilderij van El Greco hangt, "El Entierro del Conde de Orgaz". Het heeft een beetje wat onze Nachtwacht óók  heeft, het is een publiekstrekker van belang en dus is het er altijd druk.

De volgende dag gaan we met de rolstoel op pad en daardoor zullen we eigenlijk niet zoveel van Toledo zien. Het gaat voortdurend op en af en ik heb steeds minder puf om zo rond te zeulen. Bovendien treffen we het niet met het weer want het regent gestaag door. We beperken ons in hoofdzaak tot bezoek aan te bezichtigen gebouwen, dan loop je tenminste droog. Het klapstuk voor mij is La Catedral. We hebben al aardig wat van dit soort gebouwen gezien en zijn dus niet zo snel onder de indruk. Maar hier dus wel. Op de een of andere manier maakt het de indruk een gigantisch gebouw te zijn, terwijl het de St. Pieter bij lange na niet benadert. Het is de massieve bouw waarschijnlijk. Ook binnen is die indruk van een geweldig grote ruimte aanwezig. De grootste indruk maakt echter het hoofdaltaar. Zelden zoiets gezien en we blijven ook een tijdje in
         El Entierro                        de kerkbanken zitten om het op ons in te laten werken. Hieronder een
                                                    viertal afbeeldingen.
            

 











We besluiten om het verder bij wat rondslenteren in de oude centrum te houden. het is als met andere bezoeken waar je erg veel cultuur voor je kiezen krijgt. Het lijkt wel alsof je verzadigd bent en voorlopig even geen zin meer in cultuur hebt. We gaan vroeg terug naar het hotel, eten vroeg en gaan lekker vroeg naar bed. Morgen rijden we op ons gemak terug naar La Vila Joyosa en het laatste deel van de vakantie zal een beetje luieren worden alvorens we weer richting Zwijndrecht zullen gaan. Ik heb mij een beetje vergist in de hoeveelheid werk die je met je meeneemt, want je moet tenslotte alles in je eentje doen inclusief de verzorging van je gade.

We rijden de volgende morgen rond half tien weg. Het is toch nog zo`n 450km rijden en jagen willen we niet. Onderweg op tijd een hapje en een drankje en als we rond vijf uur terug zijn is het okay. Dat lukt uiteraard alleen knijp ik hem na Elche een beetje omdat ik een beetje krap in de brandstof zit en er maar steeds geen tankstation voorbijkomt. Maar dat loopt gelukkig goed af. We hebben nog 5 dagen, 3 om hier wat rond te darren en 
                                                                                                                 twee om thuis te komen.

De volgende dag doen we niets. Lekker wat lezen in het zonnetje en lekker makkelijk doen met eten. De dag erop doe ik iets wat ik in normale omstandigheden niet gauw zal doen. We gaan slenteren in Benidorm en tot mijn eigen grote verbazing vind ik mezelf terug in een heus dolfinarium.
Het moet niet gekker worden.












Hier bijna een foutje in de regie want er wilden er twee tegelijk van verschillende kanten door de hoepel. Degene die ons aankijkt was zo slim om even uit te wijken. dat vond ik eigenlijk de knapste actie van de hele show.









Er is nog geen hoogseizoen dus is het ook niet druk. Er is het gebruikelijke gedoe met de dolfijnen en wat gestoei met zeeleeuwen en een rob. Een clown  uitgedost als ene meneer Chaplin vermaakt tussendoor de jeugd en voor straf mogen we bij het verlaten van dit theater nog een foto van onszelf kopen in een fraaie meerkleurige omlijsting. Ik kan er in ieder geval over meepraten want ik ben er een keer geweest. De thuisreis verloopt zonder moeilijkheden en dat later nog wel eens anders zijn. Over het geheel was het toch een aardige vakantie met als hoogtepunt de week in Granada. Toledo moeten we zeker nog eens overdoen want die stad hebben we toch wel wat tekort gedaan.















Het zou er allemaal niet meer van komen. In de jaren die volgden, werd de zorg steeds zwaarder wat er  mede toe leidde dat Gerda in een zorgomgeving ging wonen. Met alle zorg om haar heen maar wel in haar eigen appartement. Moeilijke jaren volgden maar wij deden toch veel samen. Als er geen dagopvang was door de week en helemaal in het weekend dan vulden we die tijd toch samen op. Na de laatste klap, het herseninfarct van 19 november, wilde zij niet verder. Na het infarct wij tot aan de laatste reis 24 uur per dag samen geweest. Intensief en intens.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 

Na het herseninfarct op 19 november 2011 mocht Gerda in alle rust en vrede op 6 maart 2012 naar haar plekje tussen de sterretjes reizen, zoals een van de kleindochters dat benoemde. Meer dan twintig jaar van zorgen na een hartoperatie, drie hartinfarcten en een tweede herseninfarct hadden haar niet gebroken.
Het derde en laatste infarct maakte haar o.a. vrijwel blind en maakte haar leven te mensonwaardig.
"Het is genoeg zo en het was goed", waren haar laatste woorden aan ons.                                              
                                                                                                               18 februari 2012
Hoe sterk en ongebroken zij was, laat deze opname zien waarbij wij allemaal wisten hoe kort haar weg nog maar was.    
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
                      De Zonnebloem was haar symbool voor Blijheid

                     


       
                                                                                terug naar boven