TOLEDO,
Terug naar Vila en naar Huis
Toledo is een prachtige oude stad die ten zuiden van Madrid
in een mooie bocht van de Taag ligt.
Een stad van veel monumenten kunst en cultuur uit alle
tijden. Vooral ook een stad van zwaardenmakers en het
zogeheten
Damasquinado. Het met
bladgoud inleggen van metalen voorwerpen. Schitterend werk,
erg duur maar wij hebben toch een klein schoteltje gekocht.
Je vindt zo hier en daar werkplaatsjes waar dit handwerk
wordt gemaakt en even kijken mag gerust.
We hoefden geen haast te maken want het is "maar" plm. 375km
naar Toledo. We komen laat in de middag aan bij hotel
Mayoral. Het is erg
rustig en er is gelukkig ook een lift. In de bar eten we wat
tapa`s en nemen een glaasje wijn. We maken een klein rondje
met de auto door Toledo. Het is rond zes uur nog vrij druk
en het verkeer wurmt zich door de smalle straatjes van de
oude stad. Als een leverancier stopt om wat spullen af te
leveren, heeft niemand daar moeite mee. Geen getoeter of
gedoe, maar gewoon wachten tot men klaar is.
Tegen acht uur
zijn wij terug en genieten van een lekkere maaltijd. Daarna
toch nog even kort een rondje in de buurt. Het
Alcazar is prachtig
verlicht en
zal
vanuit de verte een mooi gezicht zijn als je in het donker
op de stad aan komt rijden. Helaas zijn wij van deze stad
alle foto`s kwijt omdat er twee rolletjes zoek zijn geraakt.
We zullen ons dus even moeten bedienen van wat scans van
kaarten die wij hebben gekocht. Dat maakt niet zoveel uit
want uiteindelijk schiet iedereen een beetje dezelfde
plaatjes. Zo ook van de Santo Tome waar een beroemd
schilderij van El Greco hangt, "El Entierro del
Conde de Orgaz". Het heeft een beetje wat onze
Nachtwacht óók
heeft, het is een publiekstrekker
van
belang
en dus is het er altijd druk.
De volgende dag gaan we met de rolstoel op pad en daardoor
zullen we eigenlijk niet zoveel van Toledo zien. Het gaat
voortdurend op en af en ik heb steeds minder puf om zo rond
te zeulen. Bovendien treffen we het niet met het weer want
het regent gestaag door. We beperken ons in hoofdzaak tot
bezoek aan te bezichtigen gebouwen, dan loop je tenminste
droog. Het klapstuk voor mij is La Catedral. We hebben al
aardig wat van dit soort gebouwen gezien en zijn dus niet zo
snel onder de indruk. Maar hier dus wel. Op de een of andere
manier maakt het de indruk een gigantisch gebouw te zijn,
terwijl het de St. Pieter bij lange na niet benadert. Het is
de massieve bouw waarschijnlijk. Ook binnen is die indruk
van een geweldig grote ruimte aanwezig. De grootste indruk
maakt echter het hoofdaltaar. Zelden zoiets gezien en we
blijven ook een tijdje in
El Entierro de kerkbanken zitten om het op ons
in te laten werken. Hieronder een
viertal afbeeldingen.
We besluiten om het verder bij wat rondslenteren in de oude
centrum te houden. het is als met andere bezoeken waar je
erg veel cultuur voor je kiezen krijgt. Het lijkt wel alsof
je verzadigd bent en voorlopig even geen zin meer in cultuur
hebt. We gaan vroeg terug naar het hotel, eten vroeg en gaan
lekker vroeg naar bed. Morgen rijden we op ons gemak terug
naar La Vila Joyosa en het laatste deel van de vakantie zal
een beetje luieren worden alvorens we weer richting
Zwijndrecht zullen gaan. Ik heb mij een beetje vergist in de
hoeveelheid werk die je met je meeneemt, want je moet
tenslotte alles in je eentje doen inclusief de verzorging
van je gade.
We
rijden de volgende morgen rond half tien weg. Het is toch
nog zo`n 450km rijden en jagen willen we niet. Onderweg op
tijd een hapje en een drankje en als we rond vijf uur terug
zijn is het okay. Dat lukt uiteraard alleen knijp ik
hem na Elche een beetje omdat ik een beetje krap in de
brandstof zit en er maar steeds geen tankstation
voorbijkomt. Maar dat loopt gelukkig goed af. We hebben
nog 5 dagen, 3 om hier wat rond te darren en
twee om thuis te komen.
De volgende dag doen we niets. Lekker wat lezen in het
zonnetje en lekker makkelijk doen met eten. De dag erop doe
ik iets wat ik in normale omstandigheden niet gauw zal doen.
We gaan slenteren in Benidorm en tot mijn eigen grote
verbazing vind ik mezelf terug in een heus dolfinarium.
Het
moet niet gekker worden.
Hier
bijna een foutje in de regie want er wilden er twee tegelijk
van verschillende kanten door de hoepel. Degene die ons
aankijkt was zo slim om even uit te wijken. dat vond ik
eigenlijk de knapste actie van de hele show.
Er is nog geen hoogseizoen dus is het ook niet druk. Er is
het gebruikelijke gedoe met de dolfijnen en wat gestoei met
zeeleeuwen en een rob. Een clown uitgedost als ene
meneer Chaplin vermaakt tussendoor de jeugd en voor straf
mogen we bij het verlaten van dit theater nog een foto van
onszelf kopen in een fraaie meerkleurige omlijsting. Ik kan
er in ieder geval over meepraten want ik ben er een keer
geweest. De thuisreis verloopt zonder moeilijkheden en dat
later nog wel eens anders zijn. Over het geheel was het toch
een aardige vakantie met als hoogtepunt de week in Granada.
Toledo moeten we zeker nog eens overdoen want die stad
hebben we toch wel wat tekort gedaan.
Het
zou er allemaal niet meer van komen. In de jaren die
volgden, werd de zorg steeds zwaarder wat er
mede
toe leidde dat Gerda in een zorgomgeving ging wonen. Met
alle zorg om haar heen maar wel in haar eigen appartement.
Moeilijke jaren volgden maar wij deden toch veel samen. Als
er geen dagopvang was door de week en helemaal in het
weekend dan vulden we die tijd toch samen op. Na de laatste
klap, het herseninfarct van 19 november, wilde zij niet
verder. Na het infarct wij tot aan de laatste reis 24 uur
per dag samen geweest.
Intensief en intens.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Na het
herseninfarct op 19 november 2011 mocht Gerda in alle rust en vrede op
6 maart 2012
naar haar plekje tussen de sterretjes reizen, zoals een van de
kleindochters dat benoemde. Meer dan twintig jaar van zorgen na een
hartoperatie, drie hartinfarcten en een tweede herseninfarct hadden
haar niet gebroken.
Het derde en laatste infarct maakte haar o.a. vrijwel blind en
maakte haar leven te mensonwaardig.
"Het is genoeg zo en het was goed", waren haar laatste woorden aan
ons.
18 februari 2012
Hoe sterk en ongebroken zij was, laat deze opname zien waarbij wij
allemaal wisten hoe kort haar weg nog maar was.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
De Zonnebloem was haar
symbool voor Blijheid
SPANJE 1997